Je kent ze wel: die verkeersborden die je waarschuwen voor overstekende herten. Je ziet ze in Nederland met name rond de Veluwe, die hoopvolle borden waarbij je dus denkt, dat je die herten ook daadwerkelijk gaat zien. Niets is echter minder waar.....! Deze borden worden vergezeld door metershoge hekwerken en dus heb ik in ieder geval nooit een hert op de weg mogen spotten.

Deze borden heb je ook in Noorwegen (en ook Zweden). In Noorwegen zijn ze geel en staat er geen hert op maar een (struikelende) eland. Ook bij het zien van deze borden, gaat je hart weer sneller kloppen. Ik ga hem hier zien, de Koning van het Woud. Naar horen zeggen, kunnen ze wel 2 meter hoog worden, een indrukwekkende en immense verschijning!

Honderden kilometers hadden we al afgelegd met om je heen eindeloze bossen, oneindige meren en heuvelachtig, soms bergachtig, landschap. Diverse, prachtige kleuren groen werden afgewisseld met intens blauw. En ja, ook steeds weer die borden..... Ze zouden er toch echt moeten zijn.

De populaties zijn zo groot, vertelden ze ons, dat wij er met schemerlicht (dat was rond 23.00u en om 00.00u was er nog steeds datzelfde licht, het werd gewoon niet donker) een uur voor hebben omgereden. Eerlijkheidshalve moet ik hierbij toegeven, dat wij een afslag gemist hadden en dat dit dus een ongewilde, nachtelijke omrit was, maar dit terzijde...... Iedere grote steen of schaduw leek erop. Zelfs stapels hout hadden de vorm van een eland, maar na anderhalf uur hallucineren gaven we het op.

De volgende dag hadden we voorin de auto een discussie en over een aantal dingen waren we het helemaal eens: “we worden gewoon straal voor de gek gehouden. Die beesten bestaan helemaal niet. Gewoon een fabel, verzonnen, net als die trollen...!”  “En waarom mogen we hier maar 110? Deze weg en zeker deze auto (een gloednieuwe Volvo V90, een welkom kadootj ...

Je kent ze wel: die verkeersborden die je waarschuwen voor overstekende herten. Je ziet ze in Nederland met name rond de Veluwe, die hoopvolle borden waarbij je dus denkt, dat je die herten ook daadwerkelijk gaat zien. Niets is echter minder waar.....! Deze borden worden vergezeld door metershoge hekwerken en dus heb ik in ieder geval nooit een hert op de weg mogen spotten.

Deze borden heb je ook in Noorwegen (en ook Zweden). In Noorwegen zijn ze geel en staat er geen hert op maar een (struikelende) eland. Ook bij het zien van deze borden, gaat je hart weer sneller kloppen. Ik ga hem hier zien, de Koning van het Woud. Naar horen zeggen, kunnen ze wel 2 meter hoog worden, een indrukwekkende en immense verschijning!

Honderden kilometers hadden we al afgelegd met om je heen eindeloze bossen, oneindige meren en heuvelachtig, soms bergachtig, landschap. Diverse, prachtige kleuren groen werden afgewisseld met intens blauw. En ja, ook steeds weer die borden..... Ze zouden er toch echt moeten zijn.

De populaties zijn zo groot, vertelden ze ons, dat wij er met schemerlicht (dat was rond 23.00u en om 00.00u was er nog steeds datzelfde licht, het werd gewoon niet donker) een uur voor hebben omgereden. Eerlijkheidshalve moet ik hierbij toegeven, dat wij een afslag gemist hadden en dat dit dus een ongewilde, nachtelijke omrit was, maar dit terzijde...... Iedere grote steen of schaduw leek erop. Zelfs stapels hout hadden de vorm van een eland, maar na anderhalf uur hallucineren gaven we het op.

De volgende dag hadden we voorin de auto een discussie en over een aantal dingen waren we het helemaal eens: “we worden gewoon straal voor de gek gehouden. Die beesten bestaan helemaal niet. Gewoon een fabel, verzonnen, net als die trollen...!”  “En waarom mogen we hier maar 110? Deze weg en zeker deze auto (een gloednieuwe Volvo V90, een welkom kadootje van de autoverhuurmaatschappij) vragen toch om een minimale snelheid van 130 kilometer per uur....?”

En die waarschuwingsborden? Daar keken we allang niet meer naar.

En toen zag ik iets in mijn linkerooghoek, iets groots, iets bruins en het stond in de middenberm. Als op de automatische piloot zette ik me schrap, totaal in de veronderstelling dat mijn medebestuurder het ook wel had gezien, mijn handen alvast op het dashboard om de daarop, niet logisch geplaatste, spullen tegen te houden. Ik bleek de enige..... Er was een ongecontroleerde 'HOOOOO' voor nodig om mijn medebestuurder te laten reageren, die vervolgens de rem zo vol intrapte, dat onze V90 direct in de ABS schoot. De airbags kwamen er nog net niet aan te pas.

En daar ging 'ie, de Koning van het Woud, stoïcijns rechtdoor, gunde ons geen blik waardig en liep op een drafje naar de overkant. Daar waar hij moest zijn, waar hij die heerlijke bessen had geroken. Wat nou snelweg! Wat nou metershoge hekken! Daar had de Koning (of koningin) geen boodschap aan.

En wij? Wij trapten ons gas weer in en reden verder, het lot dankend, dat er geen auto achter ons had gereden. We keken elkaar aan met een blik van: 'wat is er zojuist gebeurd...?' Er werd minutenlang niets gezegd. Flabbergasted noemen ze dat, geloof ik. Toen kwam het besef en zakte het adrenaline-peil in ons bloed. 'Hebben wij zojuist.....?' 'Was dit nou.....?' en 'Hoe....?'.  Te vervolgen met 'Wat als....?' Tja, wat als ik een fractie later 'Ho' had geroepen of wat als we daadwerkelijk 130  hadden gereden....? Daar denken we maar niet teveel over na.

Ja! Ze bestaan dus wel en ja, ze gaan dus ook echt de weg over. En nee, de borden staan er dus niet voor niks!! Een wijze, maar confronterende les tijdens een roadtrip door prachtig Noorwegen.